ვის ეკუთვნის ულამაზესი სახლი ყაზბეგში, რომელმაც ინტერნეტსივრცე აღაფრთოვანა

თა­ვი­დან თით­ქოს გე­ში­ნია გა­ა­კე­თო ის, რაც არა­სო­დეს გა­გი­კე­თე­ბია. როცა გე­მოს გა­უ­გებ, მერე შეჩ­ვე­ვა იცის. ანი ალი­ბე­გაშ­ვი­ლი ფი­ნან­სურ სექ­ტორ­ში მოღ­ვა­წე­ობს, ინ­ტე­რი­ე­რის დი­ზა­ინ­თან შე­ხე­ბა არა­სო­დეს ჰქო­ნია, თუმ­ცა ამ სფე­რო­შიც მო­სინ­ჯა ძა­ლე­ბი და საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბუ­ლა­დაც გა­მო­უ­ვი­და.ყაზ­ბეგ­ში კო­ტე­ჯი შე­ი­ძი­ნა, რო­მე­ლიც სა­კუ­თა­რი გე­მოვ­ნე­ბით მო­ა­წყო. ალ­ბათ და­მე­თან­ხმე­ბით, სახ­ლში რომ და­დე­ბი­თი ენერ­გე­ტი­კა და სიმ­შვი­დე სუ­ფევ­დეს, სა­ჭი­როა კომ­ფორ­ტუ­ლი გა­რე­მო, ლა­მა­ზი ხედი და კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლი მას­პინ­ძე­ლი. ანის სახ­ლში ყვე­ლა ეს კრი­ტე­რი­უ­მი გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბუ­ლია, რას სა­ოც­რად ჰარ­მო­ნი­ულ გან­წყო­ბას ქმნის და იზი­დავს სტუ­მარს.

- პრო­ფე­სი­ით ფი­ლო­ლო­გი ვარ, თუმ­ცა ფი­ნან­სურ სექ­ტორ­ში ვსაქ­მი­ა­ნობ. მყავს მე­უღ­ლე და ერთი შვი­ლი, პა­ტა­რა გო­გო­ნა. უზო­მოდ და უთავ­ბო­ლოდ ვარ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ყაზ­ბეგ­ზე, მთებ­ზე. რამ­დე­ნი­მე კვი­რის წინ და­ვას­რუ­ლე კო­ტე­ჯის რე­მონ­ტი. ჩემს ახ­ლობ­ლებს, მე­გობ­რებს იმ­დე­ნად მოს­წონთ ჩემი სახ­ლი, რომ ძა­ლი­ან ამა­ყი და ბედ­ნი­ერ ვარ ამით. ერ­თია, რო­დე­საც არ­სე­ბობს მო­ლო­დი­ნი და მე­ო­რეა, როცა ეს მო­ლო­დი­ნი მარ­თლდე­ბა.

- რას­თან ასო­ცირ­დე­ბა თქვენ­თვის სახ­ლი, მყუდ­რო კერა?

- ჩემ­თვის სახ­ლი ასო­ცირ­დე­ბა სუნ­თან, რო­მე­ლიც ტრი­ა­ლებს და­ხუ­რულ სახ­ლში. მთე­ლი წელი, რომ გა­მო­კე­ტი­ლია სახ­ლი, მერე ჩახ­ვალ გა­მოხ­სნი კა­რებს და ეს სიძ­ვე­ლის სუნი და­გე­ტა­კე­ბა. ალ­ბათ ეს არის შენი ნამ­დვი­ლი სახ­ლის სუნი, რო­მელ­საც სხვა­ნა­ი­რად, უფრო მძაფ­რად აღიქ­ვამ.

- რო­გორც აღ­ნიშ­ნეთ სულ ახ­ლა­ხან და­ას­რუ­ლეთ კო­ტე­ჯის რე­მონ­ტი. რა შეგ­რძნე­ბაა, როცა სა­კუ­თა­რი შრო­მის შე­დეგს ხე­დავთ და ამა­ვე დროს იღებთ უამ­რავ კომ­პლი­მენტს?

- რა თქმა უნდა სა­ა­მა­ყოა. ნამ­დვი­ლად ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი გა­მო­ვი­და, ყვე­ლა­ნა­ირ მო­ლო­დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი მარ­ტომ გა­ვა­კე­თე, დამ­ხმა­რის გა­რე­შე. ყვე­ლა დე­ტა­ლი, გა­და­სა­ფა­რებ­ლი­დან და­წყე­ბუ­ლი, ავე­ჯით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი ჩემი ნა­ფიქ­რი და და­გეგ­მი­ლი იყო. ღა­მე­ებს ვა­თე­ნებ­დი, მა­ღა­ზი­ი­დან მა­ღა­ზი­ა­ში დავ­დი­ო­დი. ამას­თან ერ­თად ამ საქ­მე­ში მთე­ლი ჩემი სა­მე­გობ­რო იყო ჩარ­თუ­ლი. ყვე­ლა თვალს ადევ­ნებ­და, რამ­დე­ნად რთუ­ლი ორი თვე გა­ვი­ა­რე იმის­თვის, რომ ეს შე­დე­გი მქო­ნო­და. მე ვფიქ­რობ ეს შრო­მა და წვა­ლე­ბა ამად ღირ­და. ყვე­ლა­ზე მე­ტად ვე­ცა­დე, რომ სახ­ლში კომ­ფორ­ტი შე­მექ­მნა. კო­ტე­ჯში, სულ ოთხი სა­ძი­ნე­ბე­ლია. მე­ო­რე სარ­თულ­ზე გან­ლა­გე­ბულ სა­ძი­ნებ­ლებს აქვთ აივ­ნე­ბი. არ მინ­დო­და, რომ ეს ოთა­ხე­ბი მხო­ლოდ და­სა­ძი­ნე­ბე­ლი სივ­რცე ყო­ფი­ლი­ყო. მინ­დო­და ყო­ფი­ლი­ყო დრო­ის გა­სა­ტა­რე­ბე­ლი ად­გი­ლი, ლა­მა­ზი ხე­დე­ბით. ოთა­ხებ­ში დავ­დგი სა­მე­უ­ლე­ბი. ჩემს სტუმ­რებს ექ­ნე­ბათ შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, სა­ვარ­ძელ­ში მო­კა­ლა­თე­ბუ­ლებ­მა მი­ირ­თვან ფინ­ჯა­ნი ყავა, ჩაი, ღვი­ნო და დატ­კბ­ნენ ულა­მა­ზე­სი ხე­დე­ბის ცქე­რით...გა­ნაგ­რძეთ კი­თხვა და და­ათ­ვა­ლი­ე­რეთ ფო­ტო­ე­ბი