რას უკვეთავენ თბილისურ რესტორნებში წინასაახალწლოდ
წინასაახალწლო პერიოდში ქართულ რესტორნებში ყველაზე დიდი მოთხოვნა ტრადიციულ, უმეტესწილად ხორცით მომზადებულ კერძებზეა.
შეკვეთებიდან პირველი სამი ადგილი ასე გადანაწილდა: მწვადი, ხინკალი, ჯიგარი. შემდეგ მოდის, ხაჭაპური, შემწვარი წიწილი და, რაც არ უნდა გასაკვირად ჟღერდეს, მწნილი. ანუ, ქართულ რესტორანში მწნილს უფრო ხშირად უკვეთავენ, ვიდრე თევზეულს, ფხალეულსა და სალათებს.
მიუხედავად იმისა, რომ საქართველოს საფუძვლიანი მიზეზი აქვს, ღვინის სამშობლოდ ცნობაზე პრეტენზიას აცხადებდეს, თითქმის ყველა ტიპის ქართულ რესტორანში, არაყის შემკვეთთა რიცხვი ღვინის მომთხოვნებზე დაახლოებით 2-3-ჯერ მეტია.
ამის უპირველესი მიზეზი შესაძლებელია, ღვინოსთან შედარებით, ეროვნული წარმოების არყის სიიაფეც იყოს, მაგრამ თუკი იმასაც გავითვალისწინებთ, რომ მოხმარებული კერძებიდან ხინკალი მეორე ადგილს იკავებს, ხოლო საქართველოში ხინკალთან მისაყოლებელ სასმელად მხოლოდ არაყი მოიაზრება, ღვინისა და არყის გაყიდვებს შორის ასეთი დიდი სხვაობის მიზეზსაც ადვილად მივხვდებით.
ბოლო წლების განმავლობაში ფართოდ დამკვიდრდა რესტორანში ღვინის შეტანის ტრადიცია, ეს გარდა იმისა, რომ ეჭვქვეშ აყენებს, რესტორნების მიერ შეთავაზებული ღვინის ხარისხის სანდოობას, იმასაც უსვამს ხაზს, რომ როდესაც საუბარი ღვინოზეა, რიგით ქართველს “გარისკვა” არ სჩვევია და ურჩევნია, რომ ის ღვინო დალიოს, რაც იცის როგორი ხარისხის არის და ამ საქმეში ცალიან ცოტა ვინმეს თუ ენდობა.
ქართულ რესტორნებში კონიაკის და კონკიაკისებური სასმელების გაყიდვის რაოდენობა ძალზედ მცირეა. შეიძლება ითქვას, რომ ჩვენთან რესტორნებში მცირე გამონაკლისების გარდა, კონიაკს თითქმის არ ითხოვენ.
სხვათა შორის, შედარებით პრესტიჟულ რესტორნებში უცხოური წარმიოების სასმელებზე უფრო მეტი მოთხოვნაა (რა თქმა უნდა, ქართული არყების შემდეგ), ვიდრე კონიაკსა და შამპანურზე.
რაც შეეხება ბოთლის ღვინოს, ბოლო წლებში შეინიშნება საკმაოდ საიმედო ტენდენციაც და როგორც რესტორნების თანაშრომლები ამბობენ, ქართველი მომხმარებელი მართალია ძალიან ნელა და დაეჭვებით, მაგრამ მაინც უბრუნდება ბოთლის ღვინოს. თუმცა, ამ შემთხვევაშიც, ღვინის ფასი ხშირად გადამწყვეტ როლს თამაშობს. იხილეთ გაგრძელება allwine-ზე