თბილისელი მეღვინის მარანი მერვე სართულზე

აქამდე ვიცოდით, რომ არსებობდა ორი ტიპის მარანი - კოლხური და კახური. ახლა კი გაჩნდა მესამეც - კოშკის მარანი - მრავალსართულიანი საცხოვრებელი სახლის მე-8 სართულზე. ლიფტიდან გამოდიხარ, #37 ბინის კარზე ზარს რეკავ და მასპინძელთან შეხვედრისთანავე, ქალაქისთვის უჩვეულო გარემოში აღმოჩნდები. ვერანდაზე, კოლხური ტყრუშული ღობითა­ და კრამიტით გადახურულ მარანში განთავსებულია 43 ქვევრი, ძველისძველი საწნახელი, თონე... ღობეში ისე გაუჩრიათ სარცხელი, ორშიმო და მარნის სხვა ატრიბუტები, რომ ირგვლივ გადაშლილი თბილისის ხედების მიუხედავადაც, გიჭირს დაჯერება, რომ ეს ყველაფერი ქალაქის შუაგულში ხდება და თანაც მე-8 სართულზე.

"მარნის კარი უჭრიალებს"

ზურაბ ნატროშვილი: - ბევრი მეკითხება, რა არის ეს, რესტორანი თუ მარანიო. ალბათ ყველას თავისებურად შეუძლია აღიქვას, მე კი ძალიან მინდოდა გამეკეთებინა სახლი, სადაც სტუმრებს ჩვენს ღვინოსა და სამზარეულოს გავაცნობთ. ყოველი შემთხვევისთვის, აქ, ამ ბინაში მნიშვნელოვანია რამდენიმე ფასეულობა: "ღვინოშია ჭეშმარიტება", სტუმარი ღვთისაა და საუკეთესო ხალხია ის, ვისაც უყვარს გემრიელი საჭმელი.

განათლებით ექიმი ვარ. კარგა ხანს ვიყავი ჩაბმული ფარმაცევტულ და სამედიცინო ბიზნესში. ნატურალური მეღვინეობის მიმდევართა და ფერმერთა გავლენით, წელიწად-ნახევარია, მეღვინეობამ გამიტაცა და 2015 წელს მე და ჩემმა მეგობარმა პირველად დავაყენეთ ღვინო - 4 ტონა ყურძენი დავწურეთ, მერე ღვინო ყოველწლიურ ფესტივალზე საოჯახო მარნის სახელით წარვადგინეთ. მარანს სახელი უნდა ჰქონოდა, მისამართიდან გამომდინარე, "ბინა 37" დავარქვით. ჯერ არ გვაქვს ჩვენი ვენახი, რადგან მიგვაჩნია, რომ კარგი ღვინის საწარმოებლად აუცილებლად კარგი ვენახი უნდა გქონდეს, რაც ადვილი საქმე არ არის; ამიტომ ისეთ მევენახეებთან ვიჭერთ საქმეს, ვინც ვაზის მოსავლელად ნაკლებ პრეპარატებს ხმარობს და იცის, რომ კარგი ღვინისთვის ჯანსაღი ყურძენია საჭირო.

კახეთში, ღვინის ფესტივალზე, ჩვენს ღვინოს რომ აჭაშნიკებდნენ, გვეკითხებოდნენ, მარანი სად გაქვთო. თბილისში, ვეძისში, მე-8 სართულზე-მეთქი. ხალხი გაოცებული გვიყურებდა. ვერ წარმოედგინათ, რომ 4 ტონა ყურძენი მე-8 სართულზე დავწურეთ.

უნდოდათ, საკუთარი თვალით ენახათ ჩვენი მარანი. რახან ინტერესი გაჩნდა, რამდენიმედღიანი ფიქრის შემდეგ ვთქვი, რატომაც არ შეიძლება, რომ მართლაც ქვევრებიანი მარანი გავმართოთ-მეთქი. ეს აზრი მეუღლესა და ბავშვობის მეგობარს, ზაზა ნოზაძეს გავანდე. ჯერ ეჭვიანად შემომხედეს, მერე კი ამყვნენ. ახლა მე მენეჯმენტს ვხელმძღვანელობ, ზაზა ღვინოზე ზრუნავს.

ეს საცხოვრებელი კორპუსი ჩემი ხელმძღვანელობით აშენდა - მეგობრებმა­ გადავწყვიტეთ, ერთ სახლში გვეცხოვრა. კონსტრუქციის შექმნისას აუზი გავითვალისწინეთ და ის ნაწილი, სადაც ახლა ქვევრებია, სწორედ აუზისთვის იყო განკუთვნილი. როცა გადავწყვიტეთ ქვევრების ჩაყრა, კვლავ მივმართეთ შენობის კონსტრუქტორებს, სხვებსაც გავაცანით პროექტი. გვითხრეს, პრობლემა არ შეიქმნებაო.

ყველაზე დიდი ქვევრი 310-ლიტრიანია, ყველაზე პატარა - 200 ლიტრს იტევს. სპეციალისტების რჩევით, ქვევრებს შორის ფიქსაციისთვის პემზა და სილა, ზემოდან კი ბეტონი გამოვიყენეთ. ქვევრები შიგნიდან გასანთლულია, გარედან კი ცემენტით არის დამუშავებული. ისინი იმერეთში, სოფელ ტყემლოვანაში დავამზადებინეთ.

კიდევ ერთი მარანიც გვაქვს, აქვე, ახლოს, კერძო სახლის ეზოში. იქ 9 დიდი ქვევრია, თითოეული 1-1,5 ტონას იტევს. აქ, მზის პირდაპირი სხივებისგან ქვევრების დასაცავად მარანი კრამიტით გადავხურეთ. სანამ დაცხება, ღვინოს ქვევრებში ვაჩერებთ, მერე სპეციალურ ჭურჭელში გადაგვაქვს. აქ, ამ ბინაში ყველა პირობაა შექმნილი სასმლის შესაბამის ტემპერატურაზე დასაღვინებლად. მოკლედ, ყველაფერი გავაკეთეთ, რათა მარანი მე-8 სართულზე არ ყოფილიყო მხოლოდ მარკეტინგული ხერხი და ქვევრიცა და სასმლის დაყენების ტექნოლოგიებიც ზედმიწევნით სრულად დაგვეცვა. ღვინო ჯერ არ გაგვიყიდია, მაგრამ მალე გაყიდვაზეც ვიზრუნებთ.

ნიკო მარის ფესვები

დედის მხრიდან ბებია, ციალა მარი, ნიკო მარის ძმის ერთ-ერთი შთამომავალი იყო. დედაჩემი და ბებია დიდ პატივს­ სცემდნენ გურიაში წინაპრების დანატოვარს. ყველაფერი დალაგებული და მოვლილი უნდა ყოფილიყო. არადა, ბიძაჩემი, დღეს რუსეთის ფედერაციის მთავარი ფსიქიატრი, ცნობილი ექიმი იყო და მამაპაპეული მემკვიდრეობის მოსავლელად ვერ ჩამოდიოდა. ამიტომაც დედა და ბებია უძღვებოდნენ მამულის საქმეებსა და ვაზს, ვენახსაც ისინი უვლიდნენ. ჩემს მეხსიერებაში ძალიან ლამაზად შემორჩა დედა, ზურგზე ვენახის შესაწამლი აპარატით და ჩვენ, სამივე შვილი, მის გვერდით. მას შემდეგ მსოფლიოს უამრავი ქვეყანა მოვიარე, მაგრამ არაფერი მაგონდება ისე ტკბილად, როგორც ჩოხატაურის რაიონის სოფელი დაბლაციხე.

წაიკითხეთ ვრცლად "კვირის პალიტრის" 23 ნოემბრის ნომერში

ან გახდით გაზეთის ონლაინ-ვერსიის ხელმომწერი და წაიკითხეთ სტატია სრულად