ახალგაზრდა ქართველი მეღვინე, რომელიც სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის წი­ნან­დე­ლი მეს­ხური ჯი­შე­ბი­დან ღვი­ნის თორ­მეტ სა­ხე­ო­ბას აყე­ნებს

გი­ორ­გი ნა­თე­ნა­ძეს მეს­ხუ­რი ვა­ზის უძ­ვე­ლე­სი ჯი­შე­ბის მო­ძი­ე­ბა მა­მამ შეს­თა­ვა­ზა.

თავ­და­პირ­ვე­ლად, იდეა რთუ­ლი და უტო­პი­უ­რი ეჩ­ვე­ნა, თუმ­ცა, ამ საქ­მი­ა­ნო­ბით ნელ-ნე­ლა "მო­ი­წამ­ლა". საზღ­ვარ­გა­რეთ სწავ­ლის გაგ­რ­ძე­ლე­ბას ძველ ნა­სახ­ლა­რებ­სა და ნა­სოფ­ლა­რებ­ში, ცი­ხე­ებ­სა თუ ეკ­ლე­სი­ებ­ში მეს­ხუ­რი ვა­ზის ჯი­შე­ბის აღ­მო­სა­ჩე­ნად სი­ა­რუ­ლი არ­ჩია და დღეს უკ­ვე თა­ვი­სი­ვე მო­ძი­ე­ბუ­ლი, სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის წი­ნან­დე­ლი ჯი­შე­ბი­დან ღვი­ნის თორ­მეტ სა­ხე­ო­ბას აყე­ნებს.

ჩა­მოს­ხ­მუ­ლი ღვი­ნო სა­დე­გუს­ტა­ცი­ოდ, გა­მო­ფე­ნებ­ზე სხვა­დას­ხ­ვა ქვე­ყა­ნა­ში გა­აქვს, სა­დაც მეს­ხუ­რი ბი­ოღ­ვი­ნო უჩ­ვე­უ­ლო და­ინ­ტე­რე­სე­ბას იწ­ვევს.

პა­რა­ლე­ლუ­რად, სა­კუ­თა­რი მხა­რი­სა და მეს­ხუ­რი ჯი­შე­ბის პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­ის, მიგ­რა­ცი­ის შემ­ცი­რე­ბი­სა და რე­გი­ონ­ში აგ­რო­ტუ­რიზ­მის გან­ვი­თა­რე­ბის მიზ­ნით, პარ­ტ­ნი­ო­რებ­თან ერ­თად, მა­ღალ­ბი­უ­ჯე­ტი­ან პრო­ექ­ტ­შია ჩაბ­მუ­ლი, რო­მე­ლიც მეს­ხეთ­ში ის­ტო­რი­უ­ლი ღვი­ნის ტე­რა­სე­ბის აღ­დ­გე­ნას ით­ვა­ლის­წი­ნებს.

- მეს­ხე­თი, სამ­ცხე-ჯა­ვა­ხე­თი რა­ტომ­ღაც, ყვე­ლას­გან მი­ვიწყე­ბუ­ლია. ჩვე­ნი ის­ტო­რი­უ­ლი სო­ფე­ლი, ჭაჭ­კა­რი, ვარ­ძი­ის უკან მდე­ბა­რე­ობს. ამ სო­ფელ­ში უძ­ვე­ლე­სი ვა­ზე­ბია შე­მორ­ჩე­ნი­ლი. ერთ-ერ­თი ჩე­მი ვა­ზის ასა­კი 4 სა­უ­კუ­ნეს აღე­მა­ტე­ბა. დღე­საც გვაძ­ლევს ნა­ყოფს და ღვი­ნოს ვა­ყე­ნებ. სო­ფელ­ში 65-მდე ქვის საწ­ნა­ხე­ლია შე­მორ­ჩე­ნი­ლი, რაც იმის მა­ნი­შნე­ბე­ლია, რომ ძვე­ლად ად­გილ­ზე დი­დი რა­ო­დე­ნო­ბით ყურ­ძე­ნი იწუ­რე­ბო­და. და­წუ­რუ­ლი წვე­ნი ტი­კებ­ში ის­ხ­მე­ბო­და და ვარ­ძი­ა­ში შეჰ­ქონ­დათ, იქ კი ღვი­ნოს ქვევ­რებ­ში აყე­ნებ­დ­ნენ. ჭა­ჭა სო­ფელ­ში რჩე­ბო­და, სა­ხელ­წო­დე­ბა "ჭა­ჭის კა­რი", მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კი - "ჭაჭ­კა­რი" სწო­რედ აქე­დან მო­დის. ვარ­ძია და­ხუ­რუ­ლი კომ­პ­ლექ­სი იყო, რო­მელ­საც სა­ი­დუმ­ლო შე­სას­ვ­ლე­ლი ჭაჭ­კა­რი­დან ჰქონ­და. დიდია ამ სოფ­ლის ის­ტო­რი­უ­ლი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა და მი­სი იერ­სა­ხის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა­ზე ცალ­კე ვმუ­შა­ობთ.

- ღვი­ნის და­ყე­ნე­ბის ტრა­დი­ციუ­ლი მე­თო­დი შე­მორ­ჩე­ნი­ლია?

- და­ვიწყე­ბუ­ლია. მი­სი აღ­დ­გე­ნა ახ­ლა იწყე­ბა. შე­მორ­ჩე­ნი­ლია ქვის საწ­ნა­ხე­ლე­ბი, ქვევ­რე­ბი. მე ღვი­ნოს ქვევ­რ­ში სხვა­დას­ხ­ვა მე­თო­დით ვა­ყე­ნებ - ჭა­ჭით, ჭა­ჭის გა­რე­შე. ჩვე­ნი წი­ნაპ­რე­ბი ჭა­ჭის გა­რე­შე აყე­ნებ­დ­ნენ. ის­ტო­რი­უ­ლად, შვი­დი ფე­რის ღვი­ნოს აყე­ნებ­დ­ნენ და შვი­დი­ვე მოთხოვ­ნის მი­ხედ­ვით, სხვა­დას­ხ­ვა ქვე­ყა­ნა­ში გა­დი­ო­და ექ­ს­პორ­ტ­ზე. რო­ცა მა­მამ პირ­ვე­ლად მითხ­რა, რომ მეს­ხუ­რი ჯი­შე­ბის მო­ძი­ე­ბას აპი­რებ­და, იდეა ზედ­მე­ტად რთუ­ლი და უპერ­ს­პექ­ტი­ვო მეჩ­ვე­ნა. ად­გი­ლობ­რი­ვად მეს­ხუ­რი ჯი­ში არ­სად ჩან­და.

თუნ­დაც მოგ­ვე­ძი­ე­ბი­ნა, კვლე­ვა-ძი­ე­ბას, შეს­წავ­ლას წლე­ბი დას­ჭირ­დე­ბო­და. მი­უ­ხე­და­ვად თავ­და­პირ­ვე­ლი უიმე­დო გან­წყო­ბი­სა, ხალ­ხ­ში მო­ძი­ე­ბუ­ლი ინ­ფორ­მა­ცი­ით რამ­დე­ნი­მე სა­ინ­ტე­რე­სო ჯი­ში ვნა­ხეთ და ღვი­ნო­ე­ბის და­ყე­ნე­ბა და­ვიწყეთ. ჯი­შე­ბის სა­ნა­ხა­ვად გა­ყო­ლას მე­გობ­რებს ვთხოვ­დი, მაგ­რამ მათ არ ჰქონ­დათ მო­ტი­ვა­ცია, ყო­ველ­დღი­უ­რი სა­არ­სე­ბო წყა­რო სჭირ­დე­ბო­დათ და არა, ერ­თი შე­ხედ­ვით უტო­პი­უ­რი გეგ­მე­ბი. დავ­დი­ო­დი სოფ­ლებ­სა თუ ნა­სოფ­ლა­რებ­ში, ძველ ცი­ხე­ებ­ში, ეკ­ლე­სი­ებ­ში, ტყე­ში - ყველ­გან, სა­დაც შე­იძ­ლე­ბო­და ვა­ზი ყო­ფი­ლი­ყო ან არც ყო­ფი­ლი­ყო... ფაქ­ტობ­რი­ვად, ამან ფა­ნა­ტიზ­მის სა­ხე მი­ი­ღო. შინ ზოგ­ჯერ ღა­მის 2-3 სა­ათ­ზე ვბრუნ­დე­ბო­დი. რა­ო­დე­ნო­ბა იმ­დე­ნად მცი­რე იყო, რამ­დე­ნი­მე ჯიშს ერ­თად ვა­ყე­ნებ­დით. რო­ცა ღვი­ნო კომ­პე­ტენ­ტურ ადა­მი­ა­ნებს გა­ვა­სინ­ჯეთ, დაგ­ვი­დას­ტუ­რეს, რომ საქ­მე მა­ღა­ლი ხა­რის­ხის საღ­ვი­ნე ჯი­შებ­თან გვქონ­და და მა­თი ჩა­მოს­ხ­მა გვირ­ჩი­ეს.

პირ­ვე­ლად, სა­მი მეს­ხუ­რი ჯი­შის ღვი­ნო 2009 წელს ჩა­მო­ვას­ხით და ბა­ზარ­ზე გა­ვი­ტა­ნეთ. მთა­ვა­რი მი­ზა­ნი ხალ­ხის რე­აქ­ცია-შე­ფა­სე­ბე­ბის შეტყო­ბა იყო. მა­ლე ღვი­ნის გა­მო­ფე­ნებ­ზე გა­ტა­ნა და­ვიწყე, სა­დაც დღემ­დე სა­კუ­თა­რი ხარ­ჯით დავ­დი­ვარ, რად­გან მო­გე­ბის ეტაპ­ზე ჯერ არ გა­დავ­სულ­ვარ. თუ რა­მეს გავ­ყი­დი, შე­მო­სა­ვალს ისევ ღვი­ნის ახალ ქვე­ყა­ნა­ში გა­სა­ტა­ნად, პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­ის მიზ­ნით ვი­ყე­ნებ. უკ­ვე 12 სა­ხე­ო­ბის მეს­ხუ­რი ღვი­ნო და­ვა­ყე­ნე. ზო­გი - ერ­თი, ზო­გიც - ნა­ხე­ვა­რი ლიტ­რია.

მი­ზა­ნი მხო­ლოდ ამა თუ იმ ჯი­შის სა­მო­მავ­ლო პერ­ს­პექ­ტი­ვის გან­საზღ­ვ­რაა. წარ­მო­ე­ბა იმ­დე­ნად მცი­რეა, შინ პრინ­ტერ­ზე ამო­ბეჭ­დილ ეტი­კეტს ხე­ლით ვაკ­რავთ. ეტი­კე­ტის დი­ზა­ინს ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რად, კონ­კ­რე­ტუ­ლი ქვეყ­ნის­თ­ვის თა­ვად ვქმნი. ყო­ვე­ლი ახა­ლი ჯი­შის აღ­მო­ჩე­ნა, მის­გან ღვი­ნის და­ყე­ნე­ბა და პირ­ვე­ლი გა­სინ­ჯ­ვა ბავ­შ­ვის და­ბა­დე­ბას ჰგავს. ჯი­შე­ბის იდენ­ტი­ფი­ცი­რე­ბა­ში სა­მეც­ნი­ე­რო-კვლე­ვი­თი ცენ­ტ­რის ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლი, ლე­ვან უჯ­მა­ჯუ­რი­ძე მეხ­მა­რე­ბა, რო­მე­ლიც ქარ­თუ­ლი ჯი­შე­ბის მო­ძი­ე­ბა-აღ­დ­გე­ნით დი­დი ხნის წინ და­ინ­ტე­რეს­და და ჯი­ღა­უ­რას კო­ლექ­ცი­ა­ში უკ­ვე 500-ზე მეტ ქარ­თულ ჯიშს, მათ შო­რის, 24 მეს­ხურს მო­უ­ყა­რა თა­ვი. ახალ ჯიშს ვუგ­ზავ­ნი, მეც­ნი­ე­რე­ბი იკ­ვ­ლე­ვენ, ადა­რე­ბენ ერ­თ­მა­ნეთს და თუ დამ­ტ­კიც­და, რომ მეს­ხუ­რია, სა­ხელ­საც ვარ­ქ­მევთ. ჯი­ღა­უ­რა­ში ასო­ბით სხვა­დას­ხ­ვა ჯი­ში მაქვს იდენ­ტი­ფი­ცი­რე­ბის­თ­ვის გაგ­ზავ­ნი­ლი. იხილეთ გაგრძელება